အေခ်ၾကီးလာေရခါ ပန္းသီးပင္နားကိုနိန္႔တိုင္းမလာပါဗ်ာလ္။တစ္ရက္နိ႔အပင္ေအာက္ကိုအေခ်ေရာက္ လာ ေရခါ ပန္းသီးပင္က “အေ၀၊ ေဒကိုကစပ္ဖို႔ လာ လတ္ ေလ”လို႔ေခၚလိုက္ပါေရ။ယင္းခါ အေခ်က “ကၽြန္ေတာ္ အယင္ပိုင္ အေခ်မဟုတ္ပါဗ်ာလ္၊ အပင္မွာ အျမဲ တမ္းမကစပ္ ႏိူင္ပါ ဗ်ာလ္။”လို႔ ျပန္ေျဖ လိုက္ပါေရ။“အဂု အရုပ္ေခ် တိနန္႔ ကစပ္ခ်င္လို႔ အရုပ္ေခ်၀ယ္ဖို႔ ေဖ့သာရာ လိုခ်င္ပါေရ”
“အေ၀၊ ငါ့မွာေဖ့သာေတာ့ခါမရွိပါ။မင္းလိုခ်င္ေကငါ့ဘားက မင္းလိုသေလာက္ ပန္းသီး ဆြတ္ ယူ လား လီပါ။ ပန္းသီးတိကို ေရာင္းလိုက္ေက မင္းလိုခ်င္ေရ ေဖ့သာ ရႏိူင္ပါေရ။”
ယင္းစကားကိုၾကားေရခါ အေခ် ကေကာင္းေပ်ာ္လားပါေရ။ အပင္မွာရွိေရ ပန္းသီးတိအားလံုး ကို ဆြတ္ပ နာ ပေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျပန္လားခပါေရ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္မေပၚလာပါဗ်ာလ္။ ပန္းသီးပင္ေလ့ က ေကာင္းစိတ္ မေကာင္းျဖစ္လားပါေရ။
ေနာက္ႏွစ္တိၾကာလာလို႔ တရက္မွာ ယင္းကေလေခ်စြာ အပင္ေအာက္ကိုေရာက္လာျပန္ပါေရ။ ပန္းသီး ပင္ က ၀မ္းသာအားရနန္႔ “အေ၀း၊ ငါနန္႔လာကစပ္ေလ။” လို႔ လွမ္းေခၚလိုက္ပါေရ။ “ကၽြန္ေတာ့္မွာကစပ္ဖို႔ အခ်ိန္ မရွိပါဗ်ာလ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု အတြက္ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ရပါဖို႔။အဂုကၽြန္ ေတာ့္မွာ အိမ္ေဆာက္ ဖို႔အ တြက္ ပူနိန္ရပါေရ။ “
” အေ၀း၊ ငါ့မွာေတာ့ခါ အိမ္မရွိပါ။ မင္းအိမ္ေဆာက္ခ်င္ေကငါ့အကိုင္းအခက္တိကို ခြပ္ပနာသစ္ထုတ္ဖို႔ ယူလီ ပါ။ “
ကေလေခ်ေလ့ ရွိသမွ်အကိုင္းအခက္တိကို ခြပ္ပနာ ပေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျပန္လားခပါေရ။ ပန္းသီးပင္က ကေလ ေခ်ကိုၾကည့္ပနာ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္က်န္ခပါေရ။ ေယေကေလ့ ကေလေခ်က ထပ္ေပ်ာက္ လား ျပန္ပါေရ။ ပန္းသီးပင္ကေတာ့ခါ ၀မ္းနည္းပက္လက္နန္႔ အထီးက်န္ျဖစ္နိန္ပါေရ။
ႏီြျပင္းေရ ရက္တစ္ရက္မွာ ကေလေခ်စြာ အပင္နားကိုေရာက္လာျပန္ပါေရ။ပန္းသီးပင္က “အေ၀၊လာက စပ္ ေလ” လို႔ ၀မ္းသာအားရလွမ္းေခၚလိုက္ပါေရ။ “ကၽြန္ေတာ္ အသက္ၾကီးရင့္ပနာ ကေကာင္း ပင္ပန္းလား ပါ ဗ်ာလ္။ အဂုအခ်ိန္မွာရြက္တိုက္ပနာခရီးလားခ်င္နိန္ပါေရ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘုတ္တစ္စီးေလာက္ပီးႏိုင္ပါဖုိ႔လား။”
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေပါင္းအင္တန္ေခ်ၾကာေရခါမွ ကေလေခ်ျပန္ေရာက္လာပါေရ။ “အေ၀၊ကေလေခ်ငါ့မွာ မင္းအ တြက္ပီးစရာ မရွိဗ်ာလ္ျဖစ္လို႔ ငါကေကာင္းစိတ္မေကာင္းေ၀း။ ပန္းသီးေခ် တစ္လံုး ေတာင္ မင္းအ တြက္မပီး ႏိူင္ဗ်ာလ္ေ၀း”
” ကိစၥမရွိပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာေလ့ ပန္းသီးကိုက္ဖို႔ သြားေတာင္မရွိပါဗ်ာလ္။”
” မင္းခ်ိတ္တက္ဖုိ႔ ပင္စည္ေလ့မရွိဗ်ာလ္ေ၀း။”
” ကၽြန္ေတာ္ေလ့ ယင္းပိုင္တက္ဖို႔ အင္အားမရွိပါဗ်ာလ္။”
ပန္းသီးပင္က
“အမွန္ကိုငါတစ္ခုေလ့မလုပ္ပီးႏိုင္ဗ်ာလ္ေ၀း၊ ငါ့မွာက်န္ခစြာက သီခါနီး ေျခာက္ကပ္နိန္အျမစ္ တိရာက်န္ပါ ဗ်ာလ္။” လို႔၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ဗ်ာလ္ မ်က္ရည္စစမ္းနန္႔ေျပာလိုက္ပါ ေရ။
“ကၽြန္ေတာ္ေလ့ တစ္ခုေလ့မလိုခ်င္ပါဗ်ာလ္၊ ေဒႏွစ္ပိုင္းတိမွာ ကေကာင္းပင္ပန္းလားလို႔ ေနာက္ ဆံုး နားခိုဖို႔ တစ္ေနရာ ရာ လိုခ်င္ပါေရ။ေဒအျမစ္ဆံုမွာရာ မွီပနာ အအီးဆဆီး နား ခြင့္ပီးပါ။ “
ဘ၀သင္ခန္းစာ ။ ။ ေအပံုစံက လူတိုင္းၾကံဳနိန္ရေရ ဘ၀သီအိုရီတစ္ခုပါ။ ပန္းသီးပင္က ကၽြန္ေတာ္ရို႕မိဘတိကို ရည္ညႊန္းထားစြာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရို႕အေခ်ခါက အမိအဖရို႕နန္႔ ပေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကစပ္ ခကတ္ပါေရ။ ကၽြန္ေတာ္ရို႕မိဘဘားကိုျပန္ေရာက္ေတအခ်ိန္က မိဘဘားက တစ္ခုခု လုိအပ္ ေတအခ်ိန္ မဟုတ္ေက၊ ဒုကၡတစ္ခုခုနန္႔ၾကံဳရေရအခ်ိန္မွာပါရာ။ မိဘရို႕ကေတာ့ခါ ယင္းနိန္ရာအျမဲ တမ္း ကၽြန္ေတာ္ရို႕ ကို ေမွ်ာ္လင့္နိန္ျပီးေက၊ ကၽြန္ေတာ္ရို႕ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳအတြက္ တစ္ခုမဟုတ္ေက တစ္ခု ပီးနိန္တတ္စျမဲပါ။ ကေလေခ်စြာ ကေကာင္းရက္စက္ေတလို႔ထင္ရေကေလ့ ယင္းဟင့္စြာ ကၽြန္ေတာ္ ရုိ႕မိဘတိကို ကၽြန္ေတာ္ ရို႕ဆက္ဆံနိန္စြာ ပံုစံဆိုစြာကို သတိထားသင့္ပါေရ။ ဇာနိန္ရာပင္ ေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္ကို အျမဲတမ္း တနိန ္တတ္ေတ မိဘတိကိုေတာ့ေက မမိန္႔လားကတ္ဖို႔ အသိပီး လုိက္ပါယင့္ သူငယ္ခ်င္းရို႕…။
KWKhaing(AMP)
ေကာင္းေသာစာစုပါ ။ ရင္မွာ မွတ္သားထားပါေ၇ ။ ေက်းဇူးပါ ။
ReplyDelete